48 jaar
Toen ik begon bij Syma wist ik uiteraard dat ik het nodige had meegemaakt. Dat hier zoveel onder zat had ik echt nooit gedacht en uiteindelijk daalde het bij mij in dat ik getraumatiseerd ben. Praten over (mijn) gevoel was vreemd voor mij, ik was liever aan het ‘doen’. Ik startte in een groepsbehandeling. De groep bleef hameren op ‘maar wat voel je hier nu bij?’, ik kreeg het idee dat ik in een soort sekte terecht gekomen was.
Na een aantal maanden therapie voelde mijn belangrijkste Schema (de meest diepgewortelde overtuiging over jezelf, de wereld en anderen) niet meer kloppend. Ik ben voortvarend van start gegaan, zoals ik ook van mezelf gewend ben. Omdat het zo vlot ging was ik ervan overtuigd: ‘oh dit valt best mee, hier fiets ik zo doorheen’. Dat bleek toch anders te zijn.
De fase van mijn tegenschema (wat je vanuit gezondheid over jezelf, anderen en de wereld wilt gaan denken) was/is lastiger. Hierin kwamen mijn trauma’s en schema’s vol naar voren en werd voor mij duidelijk wat mijn verleden voor uitwerking heeft op het hier en nu. Hoe moeilijk het voor mij is in een sociale setting te bewegen waar het niet gaat om een zakelijke transactie. Want zo heb ik vriendschap vaak benaderd, zakelijk en opportunistisch, iets wat ik nodig had voor eigen gewin. Dat ik diep van binnen een sociaal dier ben en connectie nodig heb om mij compleet en niet eenzaam te voelen, had ik niet zien aankomen.
Ik heb heel lang in therapie het gevoel gehad dat ik totaal niet opschoot en alleen maar aan het huilen en voelen was. Ik was radeloos en voelde veel pijn, pijn om mijn verleden en om wat mij is aangedaan. De weg hieruit gaat met horten en stoten, maar ik weet steeds sneller weer in balans te komen. Het rouwproces over mijn leven neemt steeds minder ruimte in beslag. Door het voelen en verwerken van mijn trauma’s is er meer ruimte gekomen, maar hierdoor zijn ook andere dingen boven komen drijven. Wat naar boven is gekomen en minder bekend terrein voor mij is, is hoe ik om ga met sociale situaties.
Steeds vaker merk ik hoe ik beweeg en wat mijn triggers zijn, maar ook hoeveel energie het mij kost wanneer ik niet in contact met mezelf ben in gezelschap. Nog steeds kom ik ‘nieuwe’ situaties tegen, zoals afgelopen weekend. Mijn meest dierbare vrienden kwamen op bezoek en ik voel ongemak en ben opgelucht als zij weg zijn. Ik ben afwezig, haak op verkeerde momenten aan en voel vooral veel ongemak (in Syma-termen is dat angst). Met mijn vrienden omgaan buiten mijn huis om gaat goed, maar ik merkte op dat in mijn territorium mijn schema’s aangaan. Wat anders is dat ik het nu opmerk en bespreekbaar maak met anderen. Nu weet ik dat ik dit altijd al heb gevoeld en dus blijkbaar had geaccepteerd. Ik wist niet anders en dacht dat dit er gewoon bij hoorde, dat ik altijd ruimte voor mijzelf wilde.
Hoe pijnlijk om onder ogen te zien dat mijn behoeftes zo haaks staan op hoe ik sociale interacties ervaar. Maar ik laat me niet uit het veld slaan. Ook dit, van afgelopen weekend, durf ik aan te kijken en een volgende keer zal ik mij anders voorbereiden. Ik ben er meer open over en dat is een begin. Ik herken mijn patronen, dat wanneer ik mij opgelaten voel, mezelf niet ben, dat ik ga presenteren en dat wil ik niet meer. Ook merk ik dat mijn drang om mezelf te verdoven met drugs veel en veel minder is. Ik blijf liever in de realiteit, want dan voel ik mij veel beter en vooral positiever.
Ben ik na ruim 2 jaar therapie klaar met ontwikkelen? Nee 100% niet, maar dat is niemand. Bij Syma heb ik mezelf iets gegeven wat niet veel mensen kunnen zeggen en dat is inzicht in mezelf. Voel ik mij nog eenzaam? Soms wel maar het is een stuk minder dan voorheen. Ik moet echt zeggen dat het experimenteren met inchecken bij mezelf en het observeren hoe ik erbij zit helpt. Daardoor ben ik meer in contact met mezelf en met anderen, ik kan meer genieten van het contact en ik ben veel relaxter gelukkig!